ALEX, een werknemer bij bouwbedrijf Van Dalen, stond erom bekend dat hij altijd een manier vond om werk te ontwijken. Als er een schep in zijn handen was, betekende dat meestal dat de werkdag net voorbij was. Maar op die noodlottige dag, terwijl hij een fundering groef voor een nieuw gebouw, voelde hij dat hij iets hards raakte.

“Vast weer zo’n stomme steen,” mompelde hij en duwde de schep dieper. Maar toen hij de aarde wegveegde, begonnen zijn ogen te glinsteren – voor hem lag een oude houten kist!

Snel keek hij om zich heen om te zien of iemand hem in de gaten had. Zijn collega’s waren, zoals altijd, druk bezig met het belangrijkste onderdeel van de werkdag – de koffiepauze, die inmiddels al anderhalf uur duurde.

Met trillende handen opende hij de kist en – GOUD! Echt, glanzend, geel goud!

Zonder al te veel na te denken deed hij wat elke rationele persoon zou doen – hij liet de schep vallen, trok zijn veiligheidsvest uit, duwde de kist in de achterbak van zijn auto en scheurde weg van de bouwplaats.

Drie uur later kreeg de bouwplaatsmanager een mysterieuze boodschap:

“Groeten aan iedereen vanuit zonnig de Bahama’s! Zoek me niet. P.S. Ik heb koffie voor jullie achtergelaten, zodat jullie niet dorstig blijven.”

Zo werd Alex, ooit een gewone arbeider, een legende binnen de Van Dalen Groep. Zijn collega’s spraken nog jarenlang over hem terwijl ze groeven, hopend dat ook zij op een dag hun “gouden ontsnapping” zouden vinden.